Ik geef toe dat ik nooit eerder hoorde van het Franse gezelschap Marthe dat, nu ik zo een paar dingen heb opgesnord, een behoorlijk aparte plaats in het Franse muzieklandschap bekleedt. Jazz en rare ritmieken blijken de meest in het oor springende componenten te zijn van de muziek van het kwartet en die muziek spiegelt zich nu eens aan Rusland, dan weer aan Griekenland, maar die eigenlijk niet meteen grenzen lijkt te erkennen. Een groove van hier tot ginder, sax en trompet die beurtelings of samen het voortouw nemen en een gitaar, die evenveel het ritme als de melodie ondersteunt, zo lijkt de band mij het best te omschrijven te zijn.

Ze bestaan sinds een zevental jaar en brachten tot nu drie CD(s en een EP uit en nu is er dus een nieuw verhaal, dat de nadruk legt op Zuid-Afrika, middels de inbreng van Pilani Bubu, dichteres en zangeres, die, zo stel je al van bij de eerste beluistering vast, over een fenomenaal stemorgaan beschikt, waarmee ze de muzikanten weet aan te vuren en tot heel knappe muzikale lijnen weet te stuwen. Die vrouw is niet meteen je eerste-beste buurmeisje: ze is een regelrechte activiste -let wel, uit mijn pen is dat een absoluut compliment-, die zich resoluut afzet tegen elke vorm van onrecht en die, te oordelen naar haar intussen toch redelijk uitgebreide discografie, moeiteloos van pop naar Afrobeat, soul, funk, jazz en klassiek huppelt en daar keer op keer mee weet te scoren.

Voor deze nieuwe plaat richt ze zich op de redelijk complexe geschiedenis van haar thuisland en met name de sociale, politieke en humanitaire problemen die Zuid-Afrika kent, âar dan bekeken door het oog van de Vrouw. In het CD-boekje lees ik dat de zangeres een inzicht wil geven in het gegeven dat vrouwen per definitie de toekomst van een land en een volk uitmaken, al was het maar omdat zij fysiek letterlijk met de mensen verbonden zijn.. Voor Pilani kan het niet anders dan dat vrouwen de toekomst zullen gaan uitmaken van haar land en bij uitbreiding van de hele wereld: zij schenken leven en voeden de mensen en dus is het niet meer dan logisch dat zij het ook voor het zeggen hebben.

Op mijn stilaan gevorderde leeftijd als man kan ik dat alleen maar onderschrijven: als we onrecht en ongelijkheid in al hun vormen de wereld uit willen, zal dat alleen maar kunnen via de vrouwen, die zich niet meteen bezighouden met onnozele spelletjes als oorlog, maar die de gave hebben om naar de essentie van de dingen te gaan. Dat een en ander op deze plaat nog eens ingebed wordt in bij momenten totaal onweerstaanbare muzikale patronen en verteld wordt door een stem die je dwingt te luisteren, Dat het CD-inlegvel bij elk nummer een korte samenvattende vertaling biedt, is meegenomen voor mensen als ik, die geen woord begrijpen van het Xhosa waarin Pilani zingt., maar ook zonder dat extraatje was ik al helemaal weg van deze naar mijn gevoel heel belangwekkende plaat. Zwaar aanbevolen !

(Dani Heyvaert)